brainybirdz krijgt soms de opdracht om artikelen en blogs te schrijven voor andere organisaties. Dit is een herpost van a blog geschreven voor Milliken eerder deze maand, waar we pleiten voor een andere benadering van campusontwerp.
In onze laatste blogpost bespraken we collegezalen en de noodzaak om het ruimtelijke ontwerp van campussen te heroverwegen om instellingen te bieden die geschikt zijn voor de behoeften van studenten, maar ook voor veranderende pedagogiek en onderwijs. Maar het is niet alleen de beperking die wordt veroorzaakt door collegezalen die van invloed kan zijn op het leren en welzijn van studenten op de campus. Het onderwerp waar we vandaag naar kijken, is het ontwerp van gemeenschappelijke ruimtes om verschillende studentenactiviteiten te organiseren.
Universiteitsgebouwen zijn de afgelopen decennia opnieuw ontworpen met het oog op de studentenervaring. Voorbeelden zijn het nieuwe Studentencentrum aan de UCL, ontworpen door Nicholas Hare architecten, of het Studentencentrum in aanbouw voor Queens University Belfast, ontworpen door HawkinsBrown. Waar deze gebouwen op inspelen, is een toenemende vraag naar gemeenschappelijke ruimtes voor studenten, waarbij studentenvoorzieningen worden samengebracht met ruimtes voor studenten om te zitten, lezen, werken en chatten.
Covid heeft de behoefte aan dergelijke ruimtes versneld, met name voor ruimtes waar studenten online gesprekken kunnen voeren en kunnen inbellen op online colleges. Universiteiten bieden doorgaans werkruimtes voor studenten aan in open gemeenschappelijke ruimtes, hetzij in foyers of atria, of in cafés op de campus. Deze zijn geweldig om te socialiseren, anderen te ontmoeten en mogelijk ook voor groepswerk, afhankelijk van hun gedetailleerde ontwerp en karakter. Als alternatief bieden bibliotheken stille ruimte voor concentratie en eenzaam werk. Wat vaak ontbreekt, zijn ruimtes waar individuen of kleine groepen privégesprekken kunnen voeren.
In het najaar van 2020 streefden veel universiteiten ernaar om waar mogelijk een mix van face-to-face onderwijs aan te bieden, gecombineerd met online onderwijs. Zelfs waar faciliteiten voor seminars in kleine groepen beschikbaar waren, was het aantal studenten dat gebruik maakte van de face-to-face-optie in de praktijk verrassend laag.
We wilden weten waarom, dus ondervroegen we een aantal studenten die de mogelijkheid hadden om face-to-face seminars in kleine groepen op de campus bij te wonen, maar ervoor kozen om online te gaan. Wat we ontdekten was dat de fysieke beperkingen een rol speelden bij deze beslissing. In dit geval waren het de gemeenschappelijke ruimtes buiten de collegezalen die in twijfel werden getrokken.
Naast het seminarie, waarvoor de student de keuze heeft om de campus te bezoeken, kan een typische dag ook een scala aan online activiteiten omvatten, zoals synchrooncolleges, groepswerk, online discussiegroepen en seminars voor andere modules. Buiten deze online activiteiten willen de studenten misschien een opdracht schrijven of wat vrije tijd hebben om te socializen. Deze activiteiten vragen om ruimtes met verschillende attributen. De synchrone lezing en het schrijven van opdrachten vereisen een concentratieruimte met de juiste connectiviteit en stroombronnen. Voor het groepswerk en de seminars kunnen ruimtes nodig zijn waar de student niet gestoord wordt en anderen niet stoort wanneer ze spreken.
De feedback die we kregen was dat de beschikbaarheid van ruimtes met de afwisseling die de nieuwe manieren van leren vereisen een probleem was. Ruimtes waar studenten anderen niet zouden storen bij deelname aan online gesprekken zijn relatief zeldzaam. De studenten spraken over het idee om ‘pods’ voor één persoon te hebben waar ze niet bang hoeven te zijn dat ze door anderen worden afgeluisterd. Momenteel zijn de beschikbare ruimtes echter ontworpen voor face-to-face samenwerking in plaats van de gezonde privacy die de studenten zochten.
De realiteit is dat weinig van de studenten die we spraken de wens of eerlijk gezegd de vaardigheden hadden om hun activiteiten dagen van tevoren in te plannen en dienovereenkomstig campusruimtes te boeken.
De inefficiëntie van een enkel uur face-to-face naar de campus reizen en dan terug moeten reizen naar hun accommodatie om hun studie voort te zetten, schrikte de meeste studenten die we spraken af. We denken dat deze fysieke beperkingen een belangrijke rol spelen in de lage campusaanwezigheid en we denken dat dit ook het geval is nadelige gevolgen voor de gezondheid en het welzijn. Studenten missen de frisse lucht en beweging van een wandeling op de campus en ze missen kansen om (op afstand) sociaal contact te hebben met andere studenten dan die in hun accommodatie. Opgesloten zitten in studentenhuisvesting is niet gezond en ook niet bevorderlijk voor het welzijn, maar het is mogelijk dat inflexibele campusruimten die zijn ontworpen voor een pre-covid-tijdperk aan deze situatie bijdragen.
In deze korte serie van twee blogposts hebben we enkele kwesties onderzocht met betrekking tot het ontwerp van universiteitsgebouwen op basis van meer algemene ontwikkelingen in het onderwijs, maar ook meer recentelijk de lessen die zijn getrokken uit de beperkingen van Covid. Universiteiten voeren al geruime tijd een inclusieagenda die erop gericht is een zo divers mogelijk cohort studenten aan te trekken. De ongeplande periode van experimenteren die ons is opgedrongen door een wereldwijde pandemie heeft gewezen op leer- en onderwijsbenaderingen die inclusie zeker verbeteren en die noodgedwongen snel zijn overgenomen. Het is echter onze overtuiging dat, willen deze praktijken overleven buiten de huidige Covid-beperkingen, het fysieke ontwerp van onze universiteitsgebouwen een inhaalslag moet maken.
Dit was deel twee van een blogserie over campusontwerp en studentenwelzijn. Lees hier deel één over collegezalen.
