Het belang van communicatie voor zorgmedewerkers binnen een ziekenhuisafdeling is altijd enorm geweest. En als recent BBC TV News-rapport over de nachtdienst in het Royal London Hospital midden in de piekshows van de COVID-pandemie, in tijden als deze is communicatie nog belangrijker, niet alleen om patiënteninformatie uit te wisselen, maar ook om solidariteit te tonen, naar iemand toe te gaan en te zeggen dat ze ‘ heb geweldig werk geleverd. Het doel van deze blogpost is om meer inzicht te krijgen in het dagelijkse leven van ziekenhuisafdelingen en om de rol van de lay-out bij het vormgeven van communicatiepatronen daarbinnen nauwkeuriger te beschrijven en weer te geven. Mijn onderzoek laat zien hoe rondlopen op ziekenhuisafdelingen een factor is die bijdraagt aan informele face-to-face interacties en dat de gang van de ziekenhuisafdeling een sleutelrol speelt bij het vormgeven van dit soort gesprekken. De andere ruimte die ik vond was de sleutel om multidisciplinaire teams samen te brengen en bij te dragen aan geïntegreerde zorg, was de verpleegpost, die niet alleen door verpleegkundigen maar door alle gezondheidswerkers werd gebruikt. De discussie hier is gebaseerd op observatiegegevens die vóór COVID werden verzameld en werden gebruikt voor de ontwikkeling van de Spaces for Communication Index, een nieuwe maatstaf die ik heb ontwikkeld om de effectiviteit van een afdelingsindeling te meten om de communicatiemogelijkheden te maximaliseren en werd besproken in een vorige blogpost.
Laat ik eerst beginnen met een beschrijving van de zes ziekenhuisafdelingen waar ik mijn observaties deed. Ik selecteerde één intensive care-afdeling en één verpleegafdeling uit drie in Londen gevestigde NHS-ziekenhuizen. De afdelingen varieerden qua grootte tussen de 470 m² en 1500 m² en het aantal patiëntenbedden tussen de 9 en 43. Om de werkprocessen van de zorgmedewerkers op elke afdeling te begrijpen, volgde ik in totaal 102 verschillende professionals tijdens hun dagelijkse werk. Ik registreerde hoeveel tijd elke gezondheidswerker besteedde aan lopen, praten, computerwerk, patiëntenzorg, elektronische communicatie, papieren documentatie en ondersteunende activiteiten zoals het verschonen van beddengoed en het schoonmaken van patiëntentrays, en registreerde ook waar deze activiteiten plaatsvonden.
Om te begrijpen hoe vaak en hoe lang gezondheidswerkers met elkaar communiceerden, heb ik bovendien draagbare apparaten gebruikt die de deelnemers tijdens hun dienst om hun nek moesten dragen. De apparaten, ook wel sociometrische badges genoemd, zijn ontwikkeld door MIT en lijken op een typische personeels-ID-kaart. Wanneer een drager van een badge een gesprek had met een andere drager van een badge, detecteerden de apparaten de trillingen van het lichaam van de stembanden en herkenden ze ook dat de twee deelnemers dicht bij elkaar waren, dus stuurden de twee badges signalen naar elkaar. Ik moet er rekening mee houden dat de sensoren niet de eigenlijke inhoud van het gesprek registreerden, alleen de toon van de stem van de deelnemers.
Tijdens het observeren merkte ik hoe dynamisch de werkomgeving was, met verpleegsters en artsen die op en neer liepen door de gang van de afdeling, van de ene patiëntenkamer naar de andere, naar de verpleegpost en het medicijnkastje. Een analyse van de verzamelde gegevens bevestigde mijn eerste observaties. Gezondheidswerkers liepen gemiddeld tussen de 2,61 km en 6,58 km en besteedden de helft van hun tijd aan face-to-face gesprekken. Veel van deze gesprekken waren ongepland en vonden onderweg plaats waarbij twee mensen elkaar tegenkwamen. gemiddeld). Een groot deel van deze ongeplande gesprekken vond plaats in de gang (gemiddeld 19%) en de verpleegpost (gemiddeld 22%), waardoor ik besefte hoe belangrijk deze twee ruimtes waren voor alle gezondheidswerkers.
Mijn observaties wezen op het belang van de gang van de ziekenhuisafdeling, die vaak als verspilde ruimte werd beschouwd, en ontwerpers hebben geprobeerd het gebied te minimaliseren om het ziekenhuis efficiënter te maken. Gezondheidswerkers brengen echter een groot deel van hun tijd op de gang door en het is een plek die verschillende disciplines samenbrengt en bijdraagt aan informele ontmoetingen die belangrijk zijn voor zowel informatie-uitwisseling als ook socialisatie. De verpleegpost werd gebruikt door verschillende zorgprofessionals, wat een vraag oproept over het voortdurende debat over de typologie van de verpleegpost, dwz gecentraliseerd versus gedecentraliseerd. Een gecentraliseerde verpleegpost is meestal een grote enkele werkruimte op een afdeling die fungeert als centraal punt voor alle verpleegkundigen. Een gedecentraliseerde verpleegpost is een kleinere werkpost die zich direct buiten of binnen de patiëntenkamer bevindt met direct zicht op de patiënt, aantoonbaar beter voor monitoring, maar mogelijk een negatief effect op teamwerk. Uit mijn observaties bleek echter dat de verpleegpost een plek is die door verschillende zorgprofessionals wordt gebruikt, niet alleen door verpleegkundigen. Hierover is ook gesproken door Julie Zook en haar collega’s die op basis van hun bevindingen suggereerden dat de belangrijkste werkzones in elke afdeling, namelijk gecentraliseerde of gedecentraliseerde verpleegposten, een goed bewustzijn en zichtbaarheid van de omgeving zouden moeten bieden, maar ook het vermogen zouden moeten hebben om te fungeren als knooppunten voor het delen van informatie en sociale interacties tussen verschillende professionele rollen.
De observaties van deze studie toonden het belang aan van de gang van de ziekenhuisafdeling en de verpleegpost bij het vormgeven van interacties tussen verschillende gezondheidswerkers. Deze informatie kan door architecten en zorgplanners worden gebruikt bij het ontwerp van ziekenhuizen om de communicatiemogelijkheden te maximaliseren, wat op zijn beurt leidt tot beter teamwerk.
